Bezsoczewkowość

Bezsoczewkowość, czyli brak soczewki w oku, to rzadki stan polegający na całkowitym niewykształceniu lub utracie soczewki. Może występować wrodzenie albo być nabyty w wyniku urazu lub zabiegu chirurgicznego.

Przyczyny:

• wrodzone zaburzenia rozwojowe gałki ocznej,

• choroby genetyczne związane z nieprawidłowym rozwojem struktur oka,

• urazy mechaniczne prowadzące do usunięcia lub utraty soczewki,

• operacyjne usunięcie soczewki, np. w zaawansowanej zaćmie (powikłanie chirurgiczne).

Objawy:

• znaczne pogorszenie ostrości widzenia,

• trudność w akomodacji (brak zdolności do zmiany ostrości),

• nadwzroczność wysokiego stopnia,

• zaburzenia widzenia przestrzennego,

• czasem oczopląs u dzieci z formą wrodzoną.

Diagnozowanie:

• badanie okulistyczne z lampą szczelinową,

• ocena dna oka i struktur wewnętrznych,

• USG gałki ocznej w przypadku niepełnej widoczności struktur.

Leczenie:

• korekcja optyczna: okulary o wysokiej mocy lub soczewki kontaktowe,

• wszczepienie sztucznej soczewki wewnątrzgałkowej (implant IOL) – jeśli warunki anatomiczne oka na to pozwalają,

• u dzieci – szybka korekcja i rehabilitacja wzroku, aby zapobiec niedowidzeniu.

Rokowania:

• zależą od przyczyny i możliwości leczenia,

• przy odpowiedniej korekcji pacjent może osiągnąć dobre widzenie,

• w formach wrodzonych rokowanie jest gorsze, szczególnie jeśli leczenie rozpocznie się zbyt późno.

Dodatkowe informacje:

• wrodzona bezsoczewkowość może występować samodzielnie lub w przebiegu zespołów wad rozwojowych,

• szybka interwencja u dzieci jest kluczowa dla prawidłowego rozwoju widzenia,

• współczesne techniki chirurgiczne umożliwiają skuteczne odtworzenie funkcji soczewki w wielu przypadkach nabytych.