Ból psychogenny

Ból psychogenny to rodzaj bólu, który nie ma jednoznacznego podłoża fizycznego, lecz jest wynikiem procesów psychologicznych, takich jak stres, lęk, depresja, czy inne zaburzenia emocjonalne. Może pojawić się w wyniku konfliktów wewnętrznych, traumatycznych przeżyć lub chorób psychicznych.

Przyczyny:

Czynniki psychiczne:

• Depresja
• Zaburzenia lękowe
• PTSD (zespół stresu pourazowego)
• Schizofrenia
• Zaburzenia somatyzacyjne

Czynniki społeczne i emocjonalne:

• Konflikty w relacjach międzyludzkich
• Izolacja społeczna
• Trudności w radzeniu sobie z presją lub stratą

Brak organicznego wyjaśnienia bólu:

• Pacjenci z bólem psychogennym często nie mają wykrywalnych zmian w badaniach obrazowych czy laboratoryjnych.

Objawy:

• Subiektywnie odczuwany ból, najczęściej w różnych częściach ciała (np. głowa, plecy, brzuch).
• Ból może zmieniać swoją lokalizację.
• Trudność w opisie bólu przez pacjenta.
• Nasilenie bólu w sytuacjach stresowych.
• Towarzyszące objawy psychiczne, takie jak smutek, niepokój, bezsenność.
• Brak korelacji między intensywnością bólu a wynikami badań medycznych.

Diagnoza:

• Wykluczenie innych przyczyn somatycznych bólu (np. chorób neurologicznych, zapalnych, nowotworowych).
• Szczegółowy wywiad medyczny i psychologiczny.
• Często konieczne jest przeprowadzenie konsultacji psychiatrycznej lub psychologicznej.

Leczenie:

Terapia psychologiczna:

• Terapia poznawczo-behawioralna (CBT) – pomaga zmienić myślenie o bólu i zmniejszyć jego intensywność.
• Terapia traumy – w przypadku PTSD.
• Terapia wspierająca i psychoedukacja.

Farmakoterapia:

• Leki przeciwdepresyjne (np. SSRI, SNRI).
• Leki przeciwlękowe – w razie potrzeby.

Techniki relaksacyjne:

• Medytacja, joga, ćwiczenia oddechowe.

Wsparcie społeczne:

• Grupy wsparcia.
• Zmiana środowiska stresogennego, jeśli to możliwe.

Aktywność fizyczna:

• Regularne ćwiczenia mogą zmniejszać nasilenie bólu psychogennego.