Blok serca
Blok serca to zaburzenie przewodzenia impulsów elektrycznych w sercu, które może powodować nieprawidłową pracę tego organu. W zdrowym sercu impuls elektryczny przemieszcza się w określonym rytmie, co powoduje skurcze i rozkurcze mięśnia sercowego. Blok serca zakłóca ten proces, co może prowadzić do zbyt wolnego, nieregularnego bicia serca lub nawet zatrzymania jego pracy.


Bloki serca klasyfikuje się na trzy główne stopnie, w zależności od ciężkości zaburzenia:

  • Blok serca I stopnia – impuls elektryczny jest spowolniony, ale dociera do komór serca. Wiele osób z tym typem bloku serca nie odczuwa objawów i często nie wymaga leczenia.
  • Blok serca II stopnia – impulsy elektryczne czasami nie docierają do komór. Dzieli się go na dwa typy:
    • Typ Mobitza I (Wenckebacha) – coraz większe opóźnienie impulsu, aż jeden z impulsów nie dotrze.
    • Typ Mobitza II – impulsy są regularnie blokowane, co jest poważniejszym stanem i często wymaga leczenia.
  • Blok serca III stopnia (całkowity blok przedsionkowo-komorowy) – impulsy z przedsionków nie docierają do komór, co powoduje, że przedsionki i komory biją niezależnie od siebie. To stan groźny dla życia, który zwykle wymaga wszczepienia rozrusznika serca.

Przyczyny bloku serca mogą obejmować:


  • Starzenie się serca (degeneracja układu przewodzącego)
  • Choroba wieńcowa lub zawał serca
  • Zapalenie mięśnia sercowego lub infekcje (np. borelioza)
  • Leki (np. beta-blokery, blokery kanałów wapniowych)
  • Wrodzone wady serca
  • Zaburzenia elektrolitowe (np. niedobór potasu)
  • Choroby układowe (np. sarkoidoza)

Objawy bloku serca:

  • Zawroty głowy lub omdlenia
  • Uczucie kołatania serca
  • Osłabienie lub zmęczenie
  • Duszność
  • Ból w klatce piersiowej


Leczenie:

Leczenie bloku serca zależy od stopnia i objawów:

  • Blok I stopnia: Zwykle nie wymaga leczenia, tylko regularnego monitorowania.
  • Blok II stopnia: Typ Mobitz I może nie wymagać interwencji, ale Typ Mobitz II często wymaga wszczepienia rozrusznika serca.
  • Blok III stopnia: Zagrażający życiu, niemal zawsze wymaga wszczepienia rozrusznika.
  • Leki (np. atropina) mogą być stosowane doraźnie, a leczenie przyczynowe (np. w przypadku zawału) może poprawić przewodnictwo. W niektórych przypadkach konieczna jest zmiana leków pogarszających przewodnictwo.

Zaburzenia przewodzenia serca były inspiracją do rozwoju pierwszych defibrylatorów i rozruszników, które stały się kluczowymi narzędziami w kardiologii.