Zespół Bernarda–Souliera

Zespół Bernarda–Souliera to rzadki wrodzony zaburzenie krzepnięcia krwi, zaliczane do skaz krwotocznych związanych z płytkami krwi. Charakteryzuje się małą liczbą płytek krwi (trombocytopenia) oraz nieprawidłową funkcją płytek, co prowadzi do skłonności do krwawień.

Przyczyny:

  • mutacje genów odpowiedzialnych za kompleks glikoproteinowy GPIb-IX-V na powierzchni płytek krwi (najczęściej autosomalnie recesywnie dziedziczone),
  • w efekcie płytki krwi są większe niż normalnie i mniej sprawne w adhezji do ściany naczyń, co zaburza tworzenie skrzepu.

Objawy:

  • łatwe powstawanie siniaków, nawet przy niewielkich urazach,
  • krwawienia z nosa i dziąseł,
  • obfite krwawienia miesiączkowe (u kobiet),
  • krwawienia po zabiegach chirurgicznych lub stomatologicznych,
  • czasami krwawienia wewnętrzne (np. do przewodu pokarmowego).

Diagnozowanie:

  • morfologia krwi – trombocytopenia, płytki o dużej średnicy,
  • testy funkcji płytek – zaburzenia agregacji przy ristocetynie, prawidłowa odpowiedź na ADP i kolagen,
  • badania genetyczne w celu potwierdzenia mutacji w genie GPIb-IX-V,
  • różnicowanie z innymi skazami krwotocznymi, np. trombocytopenią immunologiczną czy chorobą von Willebranda typu 2B.

Leczenie:

  • profilaktyczne i objawowe – unikanie urazów i kontrola krwawień,
  • transfuzje płytek krwi przy nasilonych krwawieniach,
  • w niektórych przypadkach możliwe leczenie przeszczepem szpiku,
  • u kobiet – kontrola krwawień miesiączkowych, czasem leczenie hormonalne lub antyfibrynolityki.

Rokowanie:

  • generalnie dobre, jeśli pacjent przestrzega zaleceń i unika urazów,
  • ryzyko poważnych powikłań krwotocznych w młodym wieku, szczególnie przy zabiegach chirurgicznych lub w okresie niemowlęcym,
  • wsparcie hematologiczne i edukacja pacjenta znacząco poprawiają komfort życia i bezpieczeństwo.

Pozostałe informacje:

  • Zespół opisany w latach 1948–1949 przez Jeana Bernarda i Jean-Pierre’a Souliera,
  • nazywany też „wrodzoną trombocytopatią olbrzymich płytek”,
  • rzadkość: ok. 1 przypadek na milion, częściej rozpoznawany w populacjach z większym wskaźnikiem pokrewieństwa.