Zespół Benedikta

Zespół Benedikta to rzadki zespół neurologiczny spowodowany uszkodzeniem śródmózgowia, zwłaszcza w obrębie jądra czerwiennego, konaru mózgu i nerwu okoruchowego. Najczęściej przyczyną jest udar niedokrwienny lub krwotoczny, a rzadziej zmiany nowotworowe czy stwardnienie rozsiane.

Przyczyny

• udary mózgu w obrębie śródmózgowia,
• guzy mózgu (np. glejaki),
• stwardnienie rozsiane,
• urazy czaszkowo-mózgowe,
• malformacje naczyniowe.

Objawy

• porażenie nerwu okoruchowego (opadanie powieki, rozszerzona źrenica, zez rozbieżny, podwójne widzenie),
• drżenie zamiarowe i ruchy pląsawiczo-atetotyczne po stronie przeciwnej do uszkodzenia,
• osłabienie lub niedowład połowiczy,
• ataksja i zaburzenia koordynacji ruchowej.

Diagnostyka

• badanie neurologiczne (charakterystyczne objawy oczne i ruchowe),
• rezonans magnetyczny (MRI) – uwidacznia zmiany w śródmózgowiu,
• tomografia komputerowa (CT) w ostrych udarach,
• badania naczyniowe (angiografia, USG dopplerowskie).

Leczenie

• w udarach – leczenie trombolityczne, przeciwpłytkowe lub przeciwkrzepliwe,
• w guzach – leczenie operacyjne lub radioterapia,
• fizjoterapia i rehabilitacja ruchowa,
• leki łagodzące drżenia i zaburzenia ruchowe,
• leczenie okulistyczne zaburzeń widzenia.

Rokowania

Zależą od przyczyny uszkodzenia śródmózgowia. W udarach mogą pozostawać trwałe deficyty neurologiczne, jednak intensywna rehabilitacja poprawia sprawność. Przy guzach i zmianach postępujących rokowanie jest gorsze.

Pozostałe informacje

• Zespół opisany został po raz pierwszy przez neurologów szwajcarskiego pochodzenia – Hermanna Benedikta w XIX wieku.
• Jest jednym z tzw. zespołów naprzemiennych pnia mózgu, gdzie objawy po jednej stronie twarzy łączą się z zaburzeniami ruchowymi po stronie przeciwnej ciała.