Zamrażanie zmian skórnych metodą natryskową i kontaktową – różnice

Urządzenia do kriochirurgii zmian skórnych wykorzystują dwie techniki zamrażania: zamrażanie natryskowe i zamrażanie kontaktowe.
Główna różnica między metodą natryskową a kontaktową polega na sposobie podawania środka chłodzącego (np. podtlenku azotu): w metodzie natryskowej środek kriogeniczny jest rozpylany bezpośrednio na zmianę chorobową, natomiast w metodzie kontaktowej najpierw schładza się specjalny aplikator, który następnie przykłada się do skóry. Metoda natryskowa pozwala na głębsze i szybsze zamrażanie, ale jest mniej precyzyjna i może uszkodzić otaczające tkanki, natomiast metoda kontaktowa zapewnia większą precyzję i jest bezpieczniejsza dla wrażliwych obszarów. 

Metoda natryskowa

Metoda zamrażania natryskowego („zamrażanie cieczą”) polega na skierowaniu skraplającego się gazu bezpośrednio na tkankę. Aby efekt zamrażania cieczą kriogeniczną był skuteczny, dysza kriokapacytora nie może dotykać skóry i nie może znajdować się dalej niż 4 mm od skóry.

Powstała w ten sposób kropla zamraża tkankę pod nią, a każde 3-4 sekundy zamrażania powodują zamrożenie 1 mm głębokości skóry. Przy czasie zamrażania wynoszącym 25 sekund głębokość penetracji osiąga 5-6 mm.

Zamrażanie natryskowe

W metodzie natryskowej aplikator należy zawsze przesuwać po obszarze poddawanym zabiegowi, wykonując małe okręgi lub poruszając się po przekątnej od krawędzi zmiany w kierunku środka lub odwrotnie. W przypadku mniejszych zmian (1-2 mm) można wykonać ruch pionowy końcówki w kierunku zmiany, pamiętając, aby nie przekraczać odległości 4 mm od tkanki, ponieważ nie spowoduje to efektu zamrażania.

Poruszanie końcówką sondy jest konieczne, aby zapobiec tworzeniu się kryształków lodu na powierzchni zmiany. Im bliżej zmiany znajduje się końcówka, tym większy obszar ciała zostanie poddany zabiegowi i tym intensywniej zostanie zamrożona zmiana.

Metoda kontaktowa

W przypadku zamrażania kontaktowego („Contact Freezing”) kondensacja gazu zachodzi w zamkniętej komorze, a nie bezpośrednio na tkance. Dzięki temu końcówkę kriokompresora przykładamy do skóry, co wydaje się prostszym rozwiązaniem i pozwala na bardzo precyzyjne zamrażanie tkanki, dokładnie pod okrągłą powierzchnią końcówki.

Wymaga to jednak wcześniejszego dobrze zamrożenia końcówki kriokapiszatora, co zajmuje około 15-20 sekund i wiąże się z większym zużyciem gazu N2O (odparowany gaz ucieka przez otwór). Temperatura zamrażania zmiany nie jest tak niska jak w metodzie natryskowej i wynosi -80°C, ale dla większości płytkich zmian skórnych temperatura ta jest całkowicie wystarczająca.

Zamrażanie kontaktowe

Metoda kontaktowa jest również zalecana, gdy istnieje ryzyko nadmiernego rozlania cieczy kriogenicznej na boki, np. na błony śluzowe.

Obszar zamrażania jest ściśle określony przez średnicę końcówki kriokapacytora. W przypadku małych i płytkich zmian chorobowych można zamrozić kilka zmian za pomocą jednego dobrego zamrożenia kriokapacytora.