Homeopatia - a co to takiego?

Choć niekażdy wie, homeopatia to naturalna metoda leczenia, która znana jest już od ponad dwóch wieków i cieszy się ogromną popularnością na całym świecie. Obowiązują tu dwie podstawowe zasady, dzięki temu ta metoda jest unikatowa i wyjątkowa. Zasady te nie zmieniły się od samego początku wprowadzenia homeopatii do lecznictwa.

Homeopatia jest formą medycyny niekonwencjonalnej, w trakcie leczenia chory otrzymuje bardzo małą dawkę leku, która u zdrowej osoby wywołałaby objawy choroby. Substancje używane w preparatach leczniczych są łatwe w użyciu i bezpieczne. Ich przygotowanie odbywa się na zasadzie rozcieńczania i wstrząsania. Główną zasadą leczenia homeopatycznego jest zasada podobieństwa,  teoria sił witalnych oraz indywidualizm i zasada minimum.

Historia homeopatii

Zapoczątkował ją żyjący w latach 1755 - 1843 niemiecki lekarz Christian Friedrich Samuel Hahnemann. Nie odpowiadały mu inwazyjne, niekiedy wręcz barbarzyńskie metody leczenia. Zrezygnował zatem z ówczesnej klasycznej praktyki lekarskiej, zajął się chemią, badaniami i przekładem literatury medycznej. Początkiem homeopatii było doświadczenie z chininą, gdy w trakcie przekładu książki o leczeniu malarii napotkał fragment mówiący o tym, że tama sama substancja wzmacnia żołądek. Zaczął eksperymentować na sobie, okazało się, że uzyskał objawy podobne do malarii. Kiedy ja odstawił objawy przechodziły. Wtedy narodził się pierwszy warunek homeopatii: podobne należy leczyć podobnym

Po kolejnych latach badań, eksperymentów na sobie, rodzinie i przyjaciołach w 1810 roku opublikować Organon der Hailkunst (Organon sztuki uzdrawiania). Opisał tam teorię i praktykę stosowaną w homeopatii. Podręcznik ten był przez niego ulepszany pięciokrotnie. Współcześnie po przetłumaczeniu na 10 języków jest podstawowym źródłem wiedzy dla homeopatów na świecie. 

Jak to działa?

Pierwszą zasadą jest wspomniana już zasada podobieństwa tzw. similia similibus curantur, która mówi, by podobne leczyć podobnym. Homeopaci twierdzą że ta sama substancja, która w dużych stężeniach wywołuje objawy choroby może w bardzo małych dawkach (po ultrarozcieńczeniu) je zniwelować. Przykładem może być wymiotnica lekarska. Podana w dużych dawkach przez zdrową osobę powoduje wymioty, mdłości i ślinotok. Natomiast lek homeopatyczny przygotowany na jej bazie ma za zadanie pomagać na niestrawność, nadmierne wydzielanie śliny oraz na silne wymioty. Oczywiście jest przygotowany według zasad homeopatii, czyli w wysokim stopniu rozcieńczony.     

Drugą zasadą homeopatii jest teoria sił witalnych — uważany że aby odzyskać zdrowie, nie wystarczą same leki, człowiek powinien również uwolnić swoją energię duchową. Każdy ma w sobie i to pozwala uzdrowić własny organizm. Bez tej energii życiowej człowiek nie jest zdolny do uczuć, działania ani samouzdrowienia. Siła ta ma bowiem  inteligencję, a także zdolność skutecznego działania. Przyczynia się to do utrzymania organizmu w jak najlepszym stanie i tzw. homeostazy. Zasada minimum jest podstawą leczenia homeopatycznego. Stosowanie nieskończenie małych dawek zgodnych ze sposobem reakcji organizmu ma stymulować organizm ludzki do uruchomienia własnych mechanizmów obronnych. Podanie większej ilości substancji leczniczej mogłoby nasilić objawy choroby i zadziałać toksycznie. Według teorii homeopatii lekarstwa leczą tylko na poziomie fizycznym, zwalczając objawy choroby, a nie jej przyczyny. Leki homeopatyczne docierają natomiast na wyższy poziom i pobudzają organizm do walki z chorobą.

Istotne zasady homeopatii to także: indywidualizm, potencjonowanie. Pierwsza zakłada, że każdy jest inny, dlatego też nawet przy podobnych objawach nie zawsze dwie osoby otrzymają te same leki. Potencjonowanie to następujące po sobie serie rozcieńczeń stałych lub płynnych substancji, a następnie dynamizowanie czyli wstrząsanie lub ucieranie. Ma to na celu zminimalizowanie efektów ubocznych substancji, a w przypadku dynamizacji — uwolnienie ukrytej mocy składnika.