Schizofrenia: Choroba Bleulera
Tags
schizofrenia
Schizofrenia, często określana jako "choroba Bleulera" na cześć szwajcarskiego psychiatry Eugena Bleulera, to poważne zaburzenie psychiczne, które wpływa na sposób myślenia, odczuwania emocji oraz zachowania. Jest to jedno z najbardziej złożonych i wyniszczających zaburzeń psychicznych, często wymagające długoterminowego leczenia i wsparcia. Bleuler, który wprowadził termin „schizofrenia” na początku XX wieku, dostrzegł, że zaburzenie to nie oznacza rozdwojenia osobowości, jak to często bywa błędnie interpretowane, ale odnosi się do fragmentacji procesów myślowych.

-Eugen Bleuler po raz pierwszy opisał schizofrenię w 1911 roku, zastępując wcześniejszy termin „dementia praecox” (przedwczesna demencja), który został użyty przez Emila Kraepelina do opisu tego zaburzenia. Bleuler zrozumiał, że chociaż choroba często pojawia się we wczesnym dorosłym życiu, nie zawsze prowadzi do nieodwracalnego pogorszenia stanu umysłowego, co sugerowało określenie „demencja”. W zamian za to zaproponował nazwę „schizofrenia”, która pochodzi z greckich słów „schizo” (rozdzielać) i „phren” (umysł), co miało oddać istotę rozdzielenia między różnymi funkcjami umysłu – myśleniem, emocjami i zachowaniem.

Schizofrenia objawia się w różny sposób, a symptomy mogą być zróżnicowane u poszczególnych osób. W klasyfikacji symptomów Bleulera szczególną rolę odgrywają tak zwane „cztery A”:
1. Zaburzenia afektywne – Pacjenci często wykazują płytkie lub nieadekwatne reakcje emocjonalne. Ich zdolność do wyrażania emocji może być ograniczona lub niezgodna z sytuacją.
2. Zaburzenia asocjacyjne – W schizofrenii dochodzi do osłabienia lub zakłócenia procesu myślowego, co prowadzi do chaotycznego toku myślenia i trudności w logicznym kojarzeniu faktów.
3. Ambiwalencja – To jednoczesne odczuwanie sprzecznych emocji, myśli lub pragnień. Osoby chore mogą odczuwać silną ambiwalencję wobec ważnych życiowych decyzji czy związków z ludźmi.
4. Autyzm schizofreniczny – Bleuler użył tego terminu, aby opisać tendencję osób z schizofrenią do wycofywania się z rzeczywistości i życia społecznego. Osoby te mogą pogrążać się w wewnętrznych fantazjach i oddzielać się od otoczenia.

Oprócz wymienionych przez Bleulera „czterech A”, schizofrenia może objawiać się w następujący sposób:
-Halucynacje – Najczęściej słuchowe, pacjenci mogą słyszeć głosy, których inni nie słyszą.
-Urojenia – Są to fałszywe przekonania, które nie mają podstaw w rzeczywistości. Osoby chore mogą wierzyć, że są śledzone lub że posiadają specjalne moce.
-Zaburzenia poznawcze – Problemy z koncentracją, pamięcią i organizacją myśli mogą znacząco wpływać na codzienne funkcjonowanie.

Chociaż przyczyny schizofrenii nie są w pełni zrozumiane, uważa się, że jest to choroba wynikająca z interakcji wielu czynników genetycznych, biologicznych i środowiskowych.
1. Genetyka – Osoby, których bliscy krewni cierpią na schizofrenię, mają wyższe ryzyko zachorowania. Mimo to choroba nie jest wyłącznie dziedziczna – w grę wchodzą także czynniki środowiskowe.
2. Zaburzenia neurochemiczne – Zaburzenia w neurotransmisji, zwłaszcza związane z dopaminą, mogą odgrywać kluczową rolę w rozwoju schizofrenii. Nadmierna aktywność tego neuroprzekaźnika w niektórych częściach mózgu może prowadzić do objawów psychotycznych.
3. Czynniki środowiskowe – Stresujące wydarzenia życiowe, nadużywanie substancji psychoaktywnych, a także urazy mózgu w okresie prenatalnym mogą zwiększać ryzyko wystąpienia choroby.

Schizofrenia jest chorobą chroniczną, co oznacza, że nie ma jednoznacznego lekarstwa na to zaburzenie. Jednak odpowiednie leczenie pozwala na kontrolowanie objawów i poprawę jakości życia pacjentów. 
1. Farmakoterapia – Leki przeciwpsychotyczne są podstawowym sposobem leczenia schizofrenii. Działają one głównie na neurotransmitery, takie jak dopamina i serotonina, aby złagodzić objawy psychotyczne.
2. Terapia psychologiczna – Terapia poznawczo-behawioralna oraz inne formy psychoterapii mogą pomóc pacjentom w radzeniu sobie z urojeniami i halucynacjami oraz w poprawie funkcjonowania społecznego.
3. Wsparcie społeczne i rehabilitacja – Osoby chore na schizofrenię często potrzebują wsparcia w powrocie do codziennego życia, w tym w zakresie edukacji, pracy czy relacji społecznych.

Prace Bleulera na temat schizofrenii miały ogromny wpływ na współczesną psychiatrię. Jego zrozumienie, że schizofrenia nie jest jednorodną chorobą prowadzącą zawsze do nieodwracalnego pogorszenia, otworzyło nowe perspektywy w leczeniu i badaniach nad zaburzeniami psychicznymi. Jego koncepcja fragmentacji umysłu wpłynęła na nowoczesne podejścia terapeutyczne i badania nad mechanizmami poznawczymi w tej chorobie.

Schizofrenia, choroba Bleulera, to złożone i trudne do zrozumienia zaburzenie psychiczne. Jego objawy obejmują zakłócenia w myśleniu, emocjach i zachowaniu, co znacząco wpływa na codzienne życie pacjentów. Dzięki wkładowi takich badaczy jak Eugen Bleuler, rozumiemy schizofrenię jako fragmentację funkcji umysłowych, co pomogło w opracowaniu skuteczniejszych metod leczenia i wsparcia osób dotkniętych tą chorobą. Schizofrenia wymaga interdyscyplinarnego podejścia, łączącego farmakoterapię, psychoterapię oraz wsparcie społeczne, by zapewnić pacjentom możliwie jak najlepszą jakość życia.