łuszczyca-artykuł-admed

Łuszczyca to przewlekła, zapalna choroba autoimmunologiczna skóry.

Charakteryzuje się ona występowaniem zmian zapalnych skórny , które są pokryte srebrzystą łuską nawarstwiającą się łuską, czyli tzw. blaszką łuszczycową.
Do głównych czynników ryzyka rozwoju tej choroby zalicza się :
- podłoże genetyczne,
- stres,
- urazy - skaleczenia, rany,
- infekcje wirusowe i bakteryjne lub grzybicze,
- picie alkoholu,
- palenie tytoniu.

Łuszczyca może pojawić się w każdym wieku, często zmiany łuszczycowe obserwowane są już w wieku niemowlęcym. Występuje ona u około 2% populacji, z tą samą częstotliwością zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn.
Najczęściej jednak pierwsze objawy łuszczycy pojawiają się w okresie przemiany hormonalnej - dojrzewania (I typ łuszczycy) - ten typ jest dziedziczny.
II typ łuszczycy dotyczy osób które ukończyły 50 rok życia.

Do tej pory nie udało się określić właściwej przyczyny powstawania łuszczycy. Główną rolę w jej rozwoju odgrywa układ immunologiczny oraz podłoże genetyczne.
Objawy łuszczycy najczęściej rozwijają się u osób z predyspozycją genetyczną, po zadziałaniu czynników ryzyka takich jak stres, infekcje wirusowe i bakteryjne.

Łuszczyca u dzieci i niemowląt


Zmiany łuszczycowe najczęściej rozwijają się u dzieci w wieku około 10lat. Zdarza się że zmiany mogą być obecne już od okresu niemowlęcego. Łuszczyca u dzieci ma najczęściej łagodny przebieg , a jej leczenie ma charakter zapobiegawczy.
Pierwszymi objawami łuszczycy u dzieci , podobnie jak u dorosłych są pojawiające się czerwonobrunatne grudki na skórze, najczęściej w okolicy łokci, kolan, pachwin, pośladków, stóp, dłoni , jak również na owłosionej skórze głowy.
Najczęstszym typem łuszczycy u dzieci jest odmiana plackowata.
Często u dzieci obserwuje się łuszczycę drobnogrudkową, która jest poprzedzona infekcją paciorkowcową górnych dróg oddechowych. Dość często obserwuje się także zmiany na płytce paznokciowej (liczne wgłębienia na paznokciach, jest to tak zwany objaw naparstkowania).
U niemowląt zmiany skórne w podłożu i charakterystyce łuszczycy występują w okolicy pieluszkowej.

Łuszczyca w ciąży

Przebieg łuszczycy u kobiet w ciąży może być bardzo zróżnicowany. U około 30–40% kobiet będących w ciąży, które mają łuszczycę, dochodzi do złagodzenia objawów choroby, natomiast u około 20% ciężarnych obserwuje się nasilenie objawów.
U około połowy chorujących na łuszczycę kobiet w ciąży zmiany łuszczycowe przebiegają bez zmian ich charakteru i nasilenia.
Wśród kobiet w ciąży czynnikami sprzyjającymi łagodzeniu objawów łuszczycy są wzrost stężenia estrogenu i progesteronu oraz zmniejszenie odpowiedzi odpornościowej organizmu.
Należy też pamiętać, że ciąża jest poważnym przeciwwskazaniem do niektórych leków standardowo stosowanych w leczeniu łuszczycy (m.in. przeciwwskazane są retinoidy, metotreksat oraz tazaroten).
Pozostałe leki (m.in. cygnolina, dziegcie, kortykosteroid i cyklosporyna) powinny być stosowane pod ścisłym nadzorem lekarza.

Łuszczyca a dziedziczenie

Łuszczyca jest chorobą dziedziczną, co potwierdza fakt, że jeśli u obojga rodziców rozpoznano łuszczycę, prawdopodobieństwo rozwoju choroby u ich dziecka wynosi około 75%.
W przypadku tylko jednego rodzica z łuszczycą dziecko ma około 25% szans, że rozwiną się u niego objawy łuszczycy.
Często dochodzi do przeskoku jednego pokolenia, tzn. zostaje ominięte pierwsze pokolenie w linii prostej, a symptomy łuszczycy rozwijają się w kolejnym pokoleniu (wnuki). Łuszczyca może pojawić się także u osób , gdzie dotychczas nie stwierdzono przypadków choroby w poprzednich pokoleniach.

Czy łuszczyca jest zaraźliwa?

Łuszczyca nie jest chorobą zakaźną. Nie można się nią zarazić nawet w wyniku bezpośredniego kontaktu z osobą mającą objawy choroby.

Łuszczyca a inne choroby

Obecny w organizmie stan zapalny, który towarzyszy łuszczycy, może być przyczyną zmian w układzie sercowo-naczyniowym, nadciśnienia tętniczego, cukrzycy, zaburzeń metabolicznych, niealkoholowego stłuszczenia wątroby i wielu innych chorób współistniejących.
Osoby z łuszczycą często cierpią na depresję, która nasilana jest brakiem akceptacji objawów choroby, a także brakiem zrozumienia , empatii czy akceptacji środowiska i innych osób.