Ekskrementofilia – czym jest to zaburzenie preferencji seksualnych?

Ekskrementofilia, znana również jako koprofilia, to rzadkie i kontrowersyjne zaburzenie z grupy parafilii, w którym osoba odczuwa podniecenie seksualne związane z widokiem, zapachem, kontaktem fizycznym lub fantazjowaniem o kale (ludzkim lub zwierzęcym). W klasyfikacjach psychiatrycznych nie jest traktowana jako jedno z najczęstszych zaburzeń seksualnych, ale jej występowanie może budzić poważne wątpliwości natury psychicznej, medycznej i społecznej.

Charakterystyka i zachowania typowe

Osoba z ekskrementofilią może odczuwać pobudzenie seksualne w związku z:

• oglądaniem wydalania kału przez inną osobę,
• wąchaniem lub dotykaniem kału,
• wydalaniem kału w obecności partnera lub bycia świadkiem takiego aktu,
• fantazjowaniem o czynnościach związanych z defekacją,
• wykorzystywaniem kału jako „elementu gry seksualnej”.

W praktyce, tego typu zachowania często są kompletnie nieakceptowane społecznie, co sprawia, że osoby z tym zaburzeniem ukrywają swoje preferencje lub realizują je wyłącznie w zamkniętym środowisku z partnerami, którzy akceptują takie praktyki.

Czy to jest choroba?

Ekskrementofilia należy do grupy parafilii – czyli nietypowych potrzeb seksualnych, które mogą prowadzić do dyskomfortu psychicznego, cierpienia lub problemów funkcjonowania społecznego i emocjonalnego.

Według Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób ICD-11, ekskrementofilia może być klasyfikowana jako:

• zaburzenie preferencji seksualnych, jeśli:

  • zachowanie jest powtarzalne i trwa przez dłuższy czas (co najmniej 6 miesięcy),

  • powoduje cierpienie psychiczne, zaburzenia funkcjonowania społecznego, zawodowego lub prawnego,

  • prowadzi do ryzykownych lub przymusowych działań.

Jeśli jednak dana osoba nie cierpi z powodu swojej preferencji, nie narusza granic innych osób i zachowanie odbywa się w zgodzie z zasadą dobrowolności i bezpieczeństwa, to zgodnie z nowoczesnym podejściem psychiatrycznym nie musi być traktowana jako zaburzenie kliniczne.

Przyczyny

Nie ma jednej, jasno określonej przyczyny ekskrementofilii. Uważa się, że mogą wpływać na nią:

• czynniki z wczesnego dzieciństwa – np. zaburzenia w procesie nauki kontroli potrzeb fizjologicznych, wstyd, represje, nadmierna surowość,
• doświadczenia seksualne związane z upokorzeniem lub dominacją,
• komponent psychologiczny – potrzeba przekraczania granic, fetyszyzm, związki z innymi parafiliami (np. masochizm, skrajne BDSM),
• choroby psychiczne, np. zaburzenia osobowości, zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, trauma.

Diagnoza i leczenie

Diagnostyka opiera się na:

• wywiadzie psychiatrycznym i psychologicznym,
• analizie zachowań seksualnych i ich wpływu na codzienne funkcjonowanie,
• ewentualnym rozpoznaniu współwystępujących zaburzeń psychicznych.

Leczenie podejmuje się wtedy, gdy osoba z parafilią:

• cierpi psychicznie z powodu swoich preferencji,
• nie potrafi kontrolować swoich impulsów,
• naraża siebie lub innych na ryzyko (np. poprzez przymus lub zachowania niehigieniczne zagrażające zdrowiu).

Formy leczenia mogą obejmować:

• psychoterapię indywidualną (często poznawczo-behawioralną),
• terapię seksualną,
• farmakoterapię (np. leki obniżające libido lub leki przeciwdepresyjne),
• w rzadkich przypadkach – leczenie psychiatryczne w warunkach szpitalnych.

Aspekty społeczne i etyczne

Ekskrementofilia, podobnie jak inne parafilie, budzi kontrowersje – zarówno etyczne, jak i społeczne. Ze względu na potencjalne zagrożenia higieniczne, zakażenia (np. pasożyty, bakterie, wirusy) i przekraczanie granic innych osób, praktyki tego typu nie są akceptowane w medycynie ani w większości systemów prawnych, szczególnie gdy dotyczą osób nieświadomych, przymuszonych lub niepełnoletnich.

Ekskrementofilia to rzadkie, ale rzeczywiście występujące zaburzenie preferencji seksualnych, które polega na seksualnym zainteresowaniu kałem i czynnościami z nim związanymi. Choć może nie wymagać leczenia w każdej sytuacji, w wielu przypadkach wpływa negatywnie na zdrowie psychiczne, relacje międzyludzkie i codzienne funkcjonowanie.

W przypadku, gdy zachowanie powoduje cierpienie lub trudności życiowe, zaleca się konsultację z psychologiem lub seksuologiem, aby uniknąć eskalacji problemu i poprawić jakość życia osoby dotkniętej tym zaburzeniem.